Wind Tegen

tunnel

boot op het kanaal Zuid Willemsvaart te Boorsem

Jelle aan zee in Blankenberge

Bedevaartoord Heppeneert
OL Vrouw van Rust de kaarsenafdeling

De Kaartridder in Heppeneert Maaseik

Die zeer poëtische nonsens weerspiegelt het prelogisch denkleven van ontelbare voorgeslachten overal ter wereld. Hij vult ontelbare levensverhalen van heilig verklaarde zonderlingen, vanaf de eerste pilaarheilige tot de negentiendeeuwse heilige pastoor van Ars en als de kerk er nog iets kon aan doen, dan geloofden wij het nu nog allemaal. En daarvan gesproken, als ik op mijn leeftijd iets goed heb gezien, dan was het ten eerste de vetbol van een noot dik op het voorhoofd van Soo, een vetbol waarin nog een apart verstand van hem zat en ten tweede een slimmigheid in zijn ogen dat ons zegde dat het hem niet te doen was om de waarheid en de werkelijkheid, maar om het vertelsel. Hij was een dichter. Uit genegenheid voor hem en om dat nog eens te beleven heb ik ‘De kaartridder’ en ‘De wereld van Soo Moereman’ geschreven.

- Was er een aanleiding anders tot het schrijven van ‘De kaartridder’?

- Marc Macken, directeur van de Academie voor Schone Kunsten, bracht mij naar huis na de begrafenis van Albert van Hoogenbemt en zei me: ‘Teirlinck gaf bij ons een facultatieve cursus in Nederlandse letterkunde, één uur per week. Wilt gij dat niet doen?’ Ik had vaak gezegd en geschreven dat het onderwijs in de literatuur niet goed gegeven werd en ik was benieuwd hoe slecht ik het zelf zou doen.

Ik heb het een jaar lang gedaan. Op zeker ogenblik zei ik in een les: ‘In perioden van bloeiende kunsten was er altijd onderlinge samenwerking. Ik ken maar één uitzondering: Vondel en Rembrandt waren tijdgenoten en het is niet meer te merken dat ze van elkaars aanwezigheid in Amsterdam afgeweten hebben. Waarom illustreert gij niet eens een oud of nieuw verhaal? Als gij tekent en geen tekst hebt beloof ik u er een bij te schrijven. Daarop zegt een De Vleeschouwer: ‘Ik neem u op uw woord. Ik geef tekenles in de rijksmiddelbare school van Maaseik, ik ben de bekende legende van de kaartridder van
Heppeneert bij Maaseik aan het illustreren en heb al zeven houtsneden gemaakt.’

Dat was goed werk. Ik ben beginnen te schrijven, maar dan weet ik altijd wanneer ik begin maar niet wanneer ik uitschei. Ik was weer in de stemming van Soo Moereman, ik kende het verhaal, de streeknamen die ik prachtig vind en ik deed zoals Soo Moereman die zelfs Londerzeel vóór of achter Brussel legde als het hem te pas kwam. De platen van De Vleeschouwer maakten het boekje voor de uitgever, Heideland, Hasselt, te duur. Mijn verhaal is apart verschenen. Ik weet niet wat geworden is van de houtsneden.

Een mooie vakantie aan het Gardameer in Italië. Wie zou dat niet willen. Altijd mooi weer en een prachtige natuur.
Riva del Garda

Figo op het Europees Kampioenschap 2004 in Portugal
De Portugeese ploeg speelde goed maar werden toch geen Europees kampioen.
Het was Griekenland die won. Waren ze niet de favoriete ploeg, ze wonnen niet onverdiend. Want wie kan winnen van Engeland en Duitsland en ook Portugal (zelfs twee keer) is geen slecht kampioen.

Straks vertrekken we met de fiets naar Heppeneert. Het belooft mooi weer te worden. Zelfs warm, meer dan 25 graden.
Starks vertellen we er meer over. Nu gaan we nog een paar uur slapen, anders zal het morgen niet zo goed lukken.

De dag komt weer uit het donker te voorschijn. Een nieuwe dag begint. Alles moet nog gebeuren. Wat zal deze dag brengen.